Shiplife op de Africa Mercy (Senegal)

Als je in Nederland een aantal dagen achter elkaar werkte, en iemand zei ben je nu alweer hier, dan grapten we wel eens "ja ik woon hier". Nu kan ik dat echt zeggen, want ik woon waar ik werk, en ik werk waar ik woon! Het heeft positieve kanten, maar soms kan het ook lastig zijn.  Een nadeel is dat je een soort automatisch ook op je vrije dagen met collega's praat over het werk en over patiënten, en dat als je een keer een chagrijnige bui hebt en je misschien wat kort was op je werk, je gewoon met diezelfde collega's weer in de foodline staat om eten te halen een paar uur later. Maar over het algemeen hoor je mij niet klagen, ik bedoel, mijn reistijd naar de afdeling is om precies te zijn 48 seconden, ooh en dat is de officiële route, er is ook nog een sluiproute voor als er file is onderweg zeg maar ;-) Verder qua werk updates, ik ben sinds 2 weken charge nurse geworden. Ik moest van te voren een dag een training doen waarin ik veel informatie kreeg over bijv. de patiënten database, hoe ik outpatient afspraken (soort poli afspraak) kan maken als patiënten ontslagen worden, en ook kreeg ik uitleg over allerlei apparaten. Dus heb ik gelijk mezelf kunnen testen op COVID (niet dat dat nieuw is want dat moet hier 2 keer per week) en Malaria, en heb mijn Hb en Glucose kunnen controleren, toch ideaal. Voor de collega's in NL, charge nurse lijkt een beetje op V-dienst, alleen gaat het hier volgens de Amerikaanse hiërarchie, dus alleen de charge nurse doet visite met de artsen (voor alle patiënten), schrijft vervolgens de orders in de mappen, moet alle nieuwe medicatie controleren die voorgeschreven wordt, doet de complexe wondzorg en als een patiënt instabiel wordt of je hebt andere vragen ga je ook naar je charge nurse. Verder verdeel je de patiënten onder de collega's voor de volgende dienst en coördineer je de opnames en ontslagen. Het is dus eigenlijk een tussenpersoon tussen de artsen, het HOPE Center en de verpleegkundigen. Het is weer een nieuwe uitdaging, en ik vind het erg leuk om te doen! In een volgende blog zal ik weer meer ingaan op de patiëntenzorg, want we zouden het hebben over shiplife deze keer. 

Ik herinner me nog de eerste week aan boord, dat ik in de diningroom kwam, al die mensen zag zitten aan tafels en dacht, hoe ga ik ooit integreren in 'shiplife', en hoe ga ik hier ooit mensen leren kennen. Maar gelukkig had ik Sjors & Erica om mij wat wegwijs te maken, en aan boord hebben we ook een hele hechte Nederlandse groep. En inmiddels ben ik helemaal gewend aan het gekakel in de diningroom, schuif ik gewoon gezellig ergens aan, en zijn er niet heel veel onbekende gezichten meer. En heb je even geen behoefte aan al die pratende mensen, kan je ook eten in het Starbucks Café, of boven op het deck. Je leert hier vanzelf in een ritme komen als je dat nog niet had, want ontbijt is door de weeks van 06:30-07:45, Lunch van 11:30-13:30 en Dinner van 17:00-18:30. Ben je er niet in die tijd, dan heb je gewoon geen eten. In het weekend is ontbijt van 07:30-09:00 en dan moet je ook gelijk lunch verzamelen, kom je dus niet je bed uit voor 09:00 in het weekend, heb je geen ontbijt én geen lunch. Verder is door de weeks het Starbucks Café en de Ship Shop (combinatie van mini supermarkt, Bruna en een kledingwinkel) 's morgens en 's middags open, en als er vrijwilligers zijn en je weet hoe de koffie machine werkt kan iedereen die wil ook 's avonds of in het weekend het café en de shop opengooien. Een bakje koffie kost 0,25 cent (per shot), dat is in Nederland ook wel anders bij de Starbucks. Op dinsdag middag is er standaard popcorn, en op vrijdag ochtend vers gebakken wafels.

Op een vrije dag hoef je echt niet gelijk van boord om wat te gaan doen, er valt genoeg te beleven, en er zijn ook genoeg plekjes om je even terug te kunnen trekken. Er is een grote bibliotheek met een enorm uiteenlopende boekenvoorraad en een paar comfortabele stoelen, er is een stilte/gebedsruimte voor als je even alleen wilt zitten, wilt lezen, of wilt bidden. In Midships (het centrum van het schip) is altijd gezelligheid, hier zijn een paar gezellige zithoekjes met comfi stoelen, er staan tafels waar mensen spelletjes doen (er is een gigantische voorraad spelletjes!), lego en andere dingen om mee te spelen voor de kinderen enz. De jongeren die hier aan boord de middelbare school doen hebben hun eigen youthroom, en verder hebben we de Queenslounge en de Crew Mess die je kan gebruiken als je met een groepje wilt afspreken, of die gebruikt worden als vergaderkamers. Daarnaast hebben we de Library conference room en de Hospital conference room, een van deze gebruiken de Dutchies regelmatig op zondag om samen een Nederlandse preek te luisteren. De International Lounge is een grote ruimte waar bijna de hele crew in past, hier worden dus grote bijeenkomsten gehouden, maar je kan deze ook boeken om een avondje muziek te maken, er staat een piano, gitaren, drumstel, Afrikaanse trommels enz. Of heb je zin om zelf een keer te koken of te bakken, dan kan je de Crew Gally gebruiken waar verschillende keukenblokken en ovens te vinden zijn. Helemaal bovenop het schip is een speeltuin voor de kids, en staan genoeg stoelen om lekker even te zitten en bijvoorbeeld 's avonds te genieten van de prachtige zonsondergang hier in Afrika! En als kers op de taart hebben we nog het pooldeck waar we een heerlijk zwembad hebben, en als het schip heen en weer gaat krijg je de golven in het water er gratis bij. Voor jullie beeldvorming van het schip hier even een klein overzichtje:
Deck 1: Machinekamer
Deck 2: Machinekamer, Cabins, Sportzaal, Boutique (mensen brengen hier spullen en kleding die ze niet meer nodig hebben, en anderen kunnen het weer gratis meenemen).
Deck 3: Ziekenhuis (5 wards, laboratorium, wasserette, kantoren, radiologie, medisch supply, apotheek, operatiekamers, sterilisatie) Cabins, Hospital confrence room, Kantoren, Tandarts, Crew Clinic. 
Deck 4: Cabins.
Deck 5: Diningroom, Starbucks Café, Ship Shop, Bank, Kantoren, Cabins, Bibliotheek, Library conference room, Stilte/gebedsruimte
Deck 6: Midships, Youthroom, Wasserette, Gally (keuken), Crew keuken, International Lounge, Cabins, School. 
Deck 7: Queens Lounge, Crew Mess, School, Cabins, Bridge.
Deck 8: Helikopterplatform, Speeltuin
Deck 9: Zwembad

Aan het einde van mijn vorige blog schreef ik dat we een brand hadden aan boord, en dat ik daar volgende keer over zou schrijven, dus bij deze. Volgens de maritieme regels moet je iedere week een firedrill (brandoefening) doen, en dat doen we dan dus ook. De ene keer weten we het van te voren, de andere keer is het een verrassing, de keer erop hebben we slachtoffers of we moeten het hele schip (behalve het ziekenhuis) ontruimen. Veel crew die wat langer aan boord zijn zitten dan ook in bepaalde teams: brandweerteam, cabincheckers, name callers (moeten de namen van mensen afstrepen als we ontruimen) en EMT (Emergency Medical Team). Dat het alarm overdag opeens afgaat (een harde toon van 10 seconden) gevolgd door een bericht over de intercom wat zegt 'this is a drill, this is a drill, this is a drill, all teams go to your muster station' is dus niet zo een verrassing meer. Tot dat alarm een paar weken geleden midden in de nacht af ging rond 01:30 gevolgd met een 'this is NOT a drill, we have a fire in the engineroom on deck 2, all teams go to your muster station'. Mijn cabin is op deck 2, dus ik dacht, ik moet hier wegwezen. Snel aangekleed en een tasje meegenomen met mijn telefoon en portemonnee, de rest was niet zo belangrijk. Eén van mijn nieuwe kamergenoten bleef gewoon in bed liggen en was niet zo onder de indruk, uiteindelijk kwam ze er dan toch maar uit toen Maisy en ik vertelden dat alle verpleegkundigen altijd bij het EMT in de diningroom moeten musteren voor het geval ze ons nodig hebben. Op de trap naar deck 3 komen we het brandweer team al tegen. Er volgde weer een bericht over de intercom dat alle crew zich moest voorbereiden om te evacueren, het vuur was inmiddels uit, maar er moesten wat dingen gereset worden wat ervoor zou kunnen zorgen dat het toch weer zou ontvlammen. Uiteindelijk zaten we dus ruim 2 uur lang in het donker in de dingingroom. Gelukkig hoefden we niet te evacueren, en konden we daarna allemaal weer terug naar onze cabin, we deden alleen een nacht zonder stromend water, zonder elektriciteit (alleen noodaggregaat), zonder Wc's (dat is namelijk een vacuüm systeem hier net als in het vliegtuig) en zonder airco. Toen iedereen weer terugging naar de cabin, haalde Fred (één van de deck crew die nachtdienst had en het vuur ontdekte) zijn gitaar tevoorschijn en begon te zingen: "We had a little fire, everyone is all right, we thank God"! 

Over het EMT gesproken, sinds een paar weken ben ik daar ook ingestopt. Je kan het EMT vergelijken met het SIT team in het ziekenhuis, het wordt opgeroepen bij acute situaties van patiënten in het ziekenhuis, maar ook als er wat gebeurd met iemand van de crew. Het team bestaat uit 2 artsen, 6 verpleegkundige, 4 stretcher-bearers (om de brancard te tillen) en een radio person om contact te houden met de receptie (we kunnen met deze aantallen altijd splitsen in 2 teams). Bij een brandoefening komen wij dus ook bij elkaar, want vaak leggen ze ergens een pop neer (van ruim 120kg!) in een ruimte waar wij dan heen moeten en die we moeten onderzoeken en daarna veilig van het schip af brengen op de dock. Na zo een oefening geven we die natuurlijk wel wat tijd om uit te rusten en een bakkie koffie te drinken ;-) Soms vragen ze iemand van de crew om als slachtoffer te spelen, dus Monica was afgelopen week ons slachtoffer (zie foto hieronder). 2 weken geleden was ik aan het werk, en zo komt er over het PA system (intercom) 'EMT to reception immediately'. Het was niet zo druk op de afdeling, dus de teamleider zei ga er maar heen. Bij receptie aangekomen staan daar allemaal mensen, en iemand roept, jullie moeten naar de dock. Dus wij halen onze tassen, monitor, brancard en zuurstof op en gaan naar de dock, er zou iemand aangereden zijn, mogelijk een gebroken been hebben en die zou nu naar het schip komen. Wij staan te wachten, er komt een auto aangereden, geen aangereden persoon in te bekennen, alleen een driver die zegt jullie moeten met mij meekomen. Hebben we een heel team (1 dokter, 3 vpk, 2 stretcher-bearers en alle spullen) oké, let's go! Wij zitten in de jeep en vragen aan de driver, waar gaan we heen, en is de aangereden persoon eigenlijk iemand van de crew of een local? Geen antwoord, we rijden alleen met een noodgang naar het einde van de haven en dan zegt hij, here it is. Er staan ontzettend veel mensen, een grote brandweerauto (niemand weet wat die daar doet) het stinkt en het is aarde donker, maar we zien inderdaad iemand op de grond liggen. Er beginnen wat mensen zaklampen van hun telefoon aan te doen zodat we kunnen zien waar we me te maken hebben, en we verdelen snel de taken. Iemand houd alle mensen op afstand, iemand prikt een infuus, iemand doet een ABCDE, iemand praat tegen degene op de grond (ook wel zo fijn) en iemand zoekt alle spullen bij elkaar. In zulke situaties leer je tenminste wel wat we volgende keer anders moeten doen... Het werd al snel duidelijk dat er niet iets levensbedreigends aan de hand was en we de persoon naar het schip zouden kunnen vervoeren op de brancard, maar eerst wilden we wat pijnstilling geven. Oké even kijken in de tas, Adrenaline, Magnesium, Calcium uhm volgens mij gaan we niet reanimeren, volgende tas checken, nope ook geen pijnstilling, zelfs geen paracetamol. Wat blijkt, normaal moet de dokter bij de receptie een tasje met Morfine etc. ophalen als er een echte EMT call is, maar bij een oefening is dit alleen een knuffelbeertje wat de medicatie moet voorstellen. En de dokter was vergeten dat tasje mee te nemen. Zij dus terug naar het schip, pijnstilling halen want zo konden we ze niet vervoeren. Dan dient zich een volgend probleem aan want de brancard past niet in de jeep waarmee wij zijn gekomen. Iemand roept dat één van de Mercy Ships ambulances bij het schip staat en dat die die wel gaat halen, dus wij wachten. Gelukkig zijn we nog geen 5 min van het schip vandaan en even later komt de ambu aangereden. Wij daarin met de patiënt, ik zit voorin naast een andere Nederlander die rijd en vraag op een gegeven moment waarom gaat jou stoel zo mega heen en weer. Hij begint te lachen en zegt, nou uhm, deze ambu is eigenlijk in refit, dus de lampen doen het niet, we hebben geen nummerbordplaten, en er zat geen stoel achter het stuur dus die moesten we er nog even inzetten. Ik kan er ook alleen maar om lachen en denk: welkom in Afrika! Met de patiënt bleek het gelukkig allemaal reuze mee te vallen, alleen wat schaafwonden en een kneuzing van haar been maar verder met de schrik vrijgekomen. Later vertelde iemand dat het 6 jaar geleden was dat er iets buiten het schip gebeurde met een crew member, gelukkig is het goed afgelopen!

Shiplife, het is moeilijk om het echt te omschrijven. Het leven een een community bevalt me goed, en natuurlijk heb je soms best culturele verschillen onderling, maar we zijn hier allemaal met een gezamenlijk doel, en dat verbind! Het is erg waardevol om met mensen uit alle hoeken van de wereld in gesprek te gaan over je werk, de samenleving, maar ook over het geloof! Door het hele schip vind je hier bemoedigende spreuken en Bijbelteksten, en nee niet iedereen aan boord is christelijk, maar wel de meerderheid. Er word geïnvesteerd in samen dingen ondernemen, maar ook als je daar een keer geen behoefte aan hebt is dat prima! Iedere zondag avond is er een kerkdienst op de dock (of in de International Lounge als het regent) die geleid wordt door het chaplaincy team. Iedere maandag ochtend is het 'Monday morning briefing', en krijgt de hele crew updates wat er staat te gebeuren deze week en worden ook wat foto's uit het ziekenhuis laten zien zodat de crew die niet in het ziekenhuis werkt ook een idee krijgt wat daar gebeurt. Iedere donderdag avond is het Community Gadering, en komen we bij elkaar in de International lounge, de ene keer verteld iemand van de crew wat over zijn werk aan boord, de andere keer doen we een karaoke avond enz. enz., we sluiten in ieder geval altijd af met ijs in midships :-) Mensen organiseren worship avonden waar je naartoe kan om te zingen met elkaar, ook zijn er bijbelstudiegroepen en zo kan ik nog wel even doorgaan! 

Hieronder wat foto's van shiplife, als je met je muis over de foto's gaat lees je wat voor verhaal er achter de foto zit, klik op de foto's om te vergroten.

Oké, tijd om weer af te ronden. Helemaal niet toegekomen aan het Pink Lake verhaal, de storm en mijn verjaardag. Nou ja dat komt dan wel de volgende keer! Bedankt voor het lezen en super leuk om iedere keer jullie reacties te zien dus blijf dat vooral doen! Als je een vraag voor me hebt over het werk aan boord of shiplife of iets anders, stel ze gerust en dan beantwoord ik ze de volgende keer in de blog!