Een hoop veranderingen (Senegal)

Zoals sommige van jullie misschien al weten werd ik een paar maanden geleden gevraagd of ik mijn periode aan boord wilde verlengen, en begin volgend jaar mee wil helpen om het ziekenhuis op het nieuwe schip, de Global Mercy, op te zetten. Het was geen makkelijke beslissing, want daar zaten ook best wat consequenties aan vast. Ik was eigenlijk nog maar een paar weken op het schip toen die vraag voor het eerst gesteld werd door mijn manager. Ik ging weg met het idee, ik ga in ieder geval voor 6 maanden, en misschien langer maar daar hoef ik pas tegen eind oktober over na te denken. Niet dus, want het staffingplan voor volgend jaar moest rondgebreid worden en dus hield deze keuze me al veel eerder bezig dan ik had gedacht. Er volgden een paar weken van veel nadenken, bidden, praten en bijbellezen, en uiteindelijk heb ik mijn manager laten weten dat ik voorlopig nog blijf. Ik voel dat dit voor nu mijn plek is. Het is prachtig om een klein onderdeel te mogen zijn in een levensveranderende transformatie van de mensen hier in Afrika! En niet alleen dat, want ja wij helpen hier mensen, maar ze leren ons ook zoveel als het gaat om dankbaarheid, geduld, blijdschap enz. enz.! Als ik in Dakar door de stad loop zie ik een hoop ellende en armoede, en toch zegt iedereen gedag, en tovert een simpele groet in hun eigen taal al een stralende glimlach op de gezichten. Ik weet het, we kunnen niet de hele wereld veranderen, maar we kunnen wel de wereld van één iemand veranderen, en daarna nog één, en nog één...

Wat betekend dit nu praktisch gezien? Mijn nieuwe commitment loopt tot 1 juli 2023, inmiddels is er al een heel aantal keer gevraagd of ik ook niet mee wil naar Sierra Leone daarna, maar voor nu heb ik gezegd dat ik eerst wil kijken hoe volgende fieldservice gaat met een nieuw schip, en een nieuw ziekenhuis voordat ik daar een beslissing over neem.  

Al met al betekend dit ook dat ik per 1 januari ontslag neem bij mijn werk op de AOA in Goes. Het was geen makkelijke beslissing, want je geeft toch ook een stukje zekerheid op in Nederland, maar voor nu is dit mijn weg, en ik mag geloven dat God ook daarna zal zorgen! Het gaf veel rust nadat deze beslissingen waren gevallen, en die dag was het wel alsof dit lied in mijn hoofd op repeat stond: "And all my life you have been faithful, All my life you have been so, so good, With every breath that I am able, Oh I will sing of the goodness of God"!

Omdat ik opeens van shorttermer, longtermer werd volgde er een hoop papierwerk, vragenlijsten, een online gesprek met Texas etc. etc. En net toen ik dacht dat deze dingen voor nu achter de rug waren kreeg ik weer een berichtje van mijn manager. Of ik voor volgende fieldserice misschien teamleider wil worden voor het specialisme General Surgery. Daar zat een soort van sollicitatie procedure aan vast, met weer een hoop vragen (bijv. hoe ga je om met bepaalde situaties in je team). Ik had echt wel zin in een nieuwe uitdaging, maar dat Engels he, het blijft toch mijn 2e taal en niet mijn eerste. Dat legde ik voor aan mijn manager, en de manager van de GLM, maar dat werd gelijk van tafel geveegd. Puntje bij paaltje, vanaf januari zit ik op een nieuw schip, in een nieuw ziekenhuis, met een nieuwe functie. En ja, ik vind het mega spannend, maar heb er ook erg veel zin in! 

Naast alle bovenstaande rompslomp is er afgelopen tijd ook een hele hoop gebeurd op en om het schip! Excuses voor deze late blog, het is alweer veel te lang geleden, en daar hoop ik volgende fieldservice verandering in te brengen!

Waar te beginnen, misschien maar bij een vrijdagochtend eind oktober. De hele crew kreeg een bericht: er is een rijsttekort in Senegal dus we zijn gevraagd door de overheid om te verhuizen. Uhm oké, normaal duurt inpakken en wegwezen 2-3 weken, en wij kregen 2,5 dag. Normaal vertrekt het schip als er geen patiënten meer aan boord zijn, en nu hadden we nog een volledig draaiend ziekenhuis. Ik kan je vertellen, het was heftig, het was stressvol, maar het was ook bijzonder! In no time werd de dock volledig opgeruimd, dingen aan boord getakeld, containers ingeruimd, 3 ward's op het schip leeggehaald zodat alle spullen van pré-op, outpatients en rehab daar in konden, spullen die we nu niet meer nodig hebben naar het HOPE Center verhuisd, tenten leeggehaald en schoongemaakt, en spullen op het schip vast gezet die mogelijk om zouden kunnen vallen tijdens de move. Ondertussen hielp ik in het weekend met het zien en uitvoeren van wondzorg bij meer dan 30 patiënten, want die konden op maandag niet komen want dan zou de verhuizing van dock plaatsvinden. De duikers gingen het water in om onder het schip ook alles in orde te maken, en er werd even geoefend met het at sea musteren en aandoen van het lifevest. Maandag ochtend moest ik een uur eerder beginnen met de dagdienst, alle patiënten moesten voor 7 uur op deck 7 zijn, zodat ze konden zien wat er gebeurde (in het ziekenhuis zitten geen ramen) en ze niet dachten dat we ze ergens mee naar toe zouden nemen. We maakten er maar een 'Mercy cruise' van en serveerden ontbijt tijdens zonsopgang op het deck. Eén van onze patiënten vond het allemaal wel prima en riep zodra hij merkte dat we voeren: "Oké bye bye Senegal, let's go to New York". 

Onze nieuwe dock was veel kleiner, en er is geen plek voor alle tenten etc. dus werkten we de laatste paar weken van de fieldservice met alle partijen aan boord in het 'dockspital' ;-) 

Onze Managing Director zei: "They asked the impossible, but we made it possible!".
Hieronder een kleine impressie van deze bijzondere move. This is what community looks like, grateful to be part of this ship family!

En toen was het opeens 11 November, de laatste dag dat er operaties gedaan werden aan boord. Ik weet nog het gevoel van die dag, zo gek dat de fieldservice er bijna op zat, en ook zo gek om toe te werken naar het sluiten van het ziekenhuis! 1 week later sloot het ziekenhuis en zwaaiden we de laatste patiënten uit! Een erg dubbel gevoel! Eén van deze laatste patiënten was Fallou, een jongen van 19 die in de fieldservice voor COVID ook al aan boord was geweest. Hij had een grote tumor aan zijn onderbeen, deze was in 2019 verwijderd aan boord, maar in de 2 jaar daarna weer volledig terug gegroeid. In 2 maanden tijd heeft hij 6 operaties gehad, na de eerste operatie werd er 6 dagen lang iedere 15 min (!) wondzorg gedaan en gezorgd dat de doorbloeding goed bleef. 6 dagen lang heeft hij niet langer dan 15 minuten achter elkaar geslapen, en nooit hoorde je hem klagen. De wondgenezing verliep erg gecompliceerd, infecties, VAC-pomp, weer een operatie, weer een infectie. En toch bleef hij lachen, hij bracht bij iedereen een glimlach op het gezicht als je de ward op kwam lopen. We hadden al snel door dat hij makkelijk leerde, en na een paar weken sprak hij een aardig woordje Engels, af en toe vertaalde hij zelfs even voor ons voor andere patiënten als er geen daycrew in de buurt was. En hij was vooral goed bevriend met de Nederlanders, want hij wilde onze taal ook leren. Zo gezegd zo gedaan, zodra er even tijd was ging ik naast zijn bed zitten, pakten we er een papier bij en schreef Fallou iets op in het Wolof, probeerde te vertellen wat dat betekende in het Engels, en ik leerde hem wat het was in het Nederlands. Na verloop van tijd praate ik dus Wolof tegen hem, en hij Nederlands tegen mij voor zover dat ging natuurlijk. Als ik dan de ward op kwam lopen aan het begin van de dienst hoorde ik: "Ik ben blij om jou te zien", en zij ik "Contaana ci guiss laa". Naast taalcursus pikte hij ook een hoop op van de verpleegkundige taken. Als je nachtdienst had zei hij aan het begin van de dienst, "Ik werk ook vannacht, ga jij eerst maar slapen dan zal ik wat bloeddrukken meten en de dossiers invullen". We gaven hem ook altijd wat lege dossier papieren en leerden hem hoe hij ze in moest vullen, met als gevolg dat je soms opeens hoorde: "Nelique kom eens, het is weer tijd om je bloeddruk te meten". Naast al deze leuke en gezellige dingen maakte we ons ook zorgen om hem, want zijn wond geneesde niet goed, en we hadden nog maar een klein poosje en dan zouden we weg gaan. Zou hij wel naar huis kunnen? Of moet hij naar een lokale kliniek met het risico dat er weer een infectie in de wond komt en uiteindelijk alsnog zijn been afgezet moet worden? Hebben we dan alles voor niks gedaan? We hebben veel voor hem gebeden en de laatste week van deze fieldservice zal ik nooit vergeten! Er zat een VAC-pomp (vacuumpomp) over de wond die bij de laatste operatie geplaatst was, er was een stuk huid over het open bot gelegd in de hoop dat het zo eerder dicht zou gaan. De VAC-pomp zat er een week op, en we konden niet zien hoe de wond eronder eruit zag in die week. Het enige wat we zagen was een open plekje aan de zijkant, en we maakten ons zorgen dat dat geen goed nieuws zou betekenen. De dag voordat we de VAC-pomp eraf zouden halen zat ik te praten met Marie-Anne, onze wondverpleegkundige en ook een Dutchie. Ze vertelde me over een lied wat iemand naar haar had doorgestuurd toen haar man erg ziek was: "God of possible". We luisterden het samen en baden dat dit waar zou worden ook voor Fallou! De volgende dag was ik charge nurse, en in de ochtend zette ik dit lied op in de ward en zei: "Fallou, deze is voor jou!". De manager kwam binnen en zei dat ze het lied die ochtend ook al in de diningroom had gehoord, en toen ik met Fallou naar de treatment room liep klonk ook daar: "We pray that a breakthrough would happen today" (...) "We pray for your healing, that circumstances would change". Marie-Anne haalde de VAC-pomp eraf, en we konden allebei wel huilen! De wond was bijna dicht, de VAC-pomp was niet meer nodig, en na een paar weken bedrust mocht hij eindelijk weer lopen met krukken. God doet wonderen op het gebed! Nee we waren er nog niet, in de dagen erna hebben we geleerd hoe hij zelf de wondzorg kon doen thuis, is er geregeld dat hij afspraken kreeg bij een lokaal ziekenhuis, en in maart hoopt hij terug te komen naar het schip voor een check en een nieuwe scan. 

De dag voordat de laatste patiënten ontslagen werden kwamen we met die laatste paar patiënten en alle verpleegkundigen en andere mensen uit het ziekenhuis bij elkaar. Jako, ook een Dutchie, werkt op de receptie en had een speciale batch voor Fallou geprint als aandenken. Op de batch stond zijn naam, de Nederlandse vlag, als functie: President du Hollande, en locatie: Haven van Rotterdam. Uiteraard kwam de batch met een oranje keycord. We hadden voor iedere patiënt een speech geschreven, en jawel, ook Fallou had voor ons een speech geschreven. Hij vertelde hoe dankbaar hij was voor zijn tijd op het schip, dat hij veel had geleerd van ons en dat hij voor altijd mee zou dragen hoe belangrijk het is dat je zorgt voor je medemens die het minder heeft. Halverwege de speech brak hij uit in tranen, en één van de verpleegkundigen heeft de rest voorgelezen. Er was geen droog oog meer over daar op deck 7 die middag! 

En toen was daar de laatste dag met patiënten, de dag dat we met een grote groep mensen eerst om 6 uur 's morgens Cheik stonden uit te zwaaien, en daarna om 10:00 Fallou. Ze werden door een Mercy Ships auto thuisgebracht. Zoals ik als zei, het was dubbel. Waarom? Omdat ik graag nog wat langer had gebleven tot deze laatste patiënten echt klaar waren om ontslagen te worden, met gesloten wonden etc., maar voor alles is een tijd, en nu was het tijd om Senegal te verlaten, en voor hen om naar huis te gaan. Daar stonden we dan met bijna de hele community op de dock, te zwaaien naar die auto met de laatste patiënt van de Senegal 2022 fieldservice. Ba benna njon Fallou! Namenala trop! (Tot ziens Fallou! We gaan je erg missen!). 

Dat was hem dan, de laatste blog van deze fieldservice. Als ik deze blog schrijf zit ik achter mijn bureau in mijn nieuwe cabin op de Global Mercy. Het vertrek uit Senegal, de sail, en de verhuizing van de AFM naar de GLM is achter de rug, en morgen hoop ik na 6 maanden weer voet op Nederlandse bodem te zetten om de feestdagen thuis te zijn met familie en vrienden. Ik hoop voor het einde van het jaar nog een blog te plaatsten over die laatste paar dagen in Senegal, de sail, en de verhuizing, maar voor nu ga ik eerst mijn tas inpakken om morgen naar huis te vliegen! 

Senegal is nog veel in mijn gedachten, en zeker die laatste paar patiënten. Wat is de tijd snel gegaan, wat hebben we veel prachtige mensen mogen helpen de afgelopen maanden in Senegal, en wat heb ik zelf ook een hoop geleerd! We hebben een hoop meegemaakt, en het was lang niet altijd makkelijk, maar God was erbij en heeft ons geholpen! Regelmatig hoor ik nog de stem van één van de patiënten in mijn gedachten op die middag op deck 7, vol emotie zei hij een aantal keer: "Only God can pay you back!". Al deze herinneringen helpen om komende 2 maanden hier in Tenerife het ziekenhuis af te maken en voor te bereiden op de eerste fieldservice van de Global Mercy, want we weten waarvoor we het doen en waar we straks weer naar terug kunnen!

"Great things He has done, greater things He will do, unto the Lord be the glory!"