Toerist in eigen land (Senegal/Tenerife)

Mijn vorige blog sloot ik af met het uitzwaaien van de laatste patiënten. Dat er toen geen patiënten meer aan boord waren betekende niet dat we gelijk konden vertrekken. Het hele ziekenhuis moest schoongemaakt worden, alle materialen moesten worden uitgezocht. Wat moet er straks over naar de GLM, wat nemen we mee naar Tenerife om daar naar de Global te brengen, en wat kunnen we hier in Senegal in het HOPE Center opslaan voor als we straks weer terug komen met het andere schip. Wat moet op de AFM blijven, en wat moet worden weggegooid. Alles maar dan ook echt alles werd schoongemaakt, en niet gewoon met alleen een doekje, nee alle randjes en putjes en kuiltjes en spleetjes waar je niet met een doek bij kon, nou daar heb je dan een tandenborstel voor en zo een schraapding die de tandarts gebruikt (ja echt waar). Toen alles schoon was werd het in dozen en boxen gedaan, en vastgezet voor de sail, zodat niet alles zou omvallen. Het inpakken en sorteren was deze keer extra veel werk, omdat de Afrika Mercy bijna een jaar uit de running gaat en een grote refit gaat krijgen in Durban, Zuid-Afrika. Ook het ziekenhuis word gerenoveerd, dus er kon niks in die ruimtes blijven staan. Ondertussen werd ook de rest van het schip sailproof gemaakt, alles wat om zou kunnen vallen word vastgezet of op de grond gelegd. Steeds meer mensen gaan naar huis, want we varen maar met een kleine club naar Tenerife. Langzaam aan is er ook steeds minder daycrew op het schip te bekennen. Een week voordat we vertrokken uit Senegal hadden we de daycrew celebration. Een dag die in het teken stond van onze geweldige daycrew die zo trouw in alle verschillende departments op het schip heeft geholpen. Iedereen droeg Afrikaanse kleren, en de daycrew zelf hadden vaak als team allemaal wat laten maken van dezelfde stof. Het schip was versierd in de Senegalese kleuren, er was Senegalese muziek, er werden een hoop foto's gemaakt, voor ieder team was er een speech van hun manager, en de daycrew zelf presenteerde ons de verschillende dansen van verschillende etnische groepen in Senegal. We sloten de dag af met een echte Senegalese maaltijd met onder andere Thiebou diene, een rijst met visschotel waar de graten etc. ook nog door heen zitten ;-) Na deze dag moesten we het aan boord dus ook zonder daycrew stellen. 

De laatste puntjes werden op de i gezet voor de sail, en dat betekend ook dat 2 dagen voor vertrek het duikteam het water in moet om de onderkant van het schip te inspecteren en evt. wat schoon te maken. In het ziekenhuis was ik samen met een paar anderen linnen aan het uitzoeken, we hadden net gezegd dat we met lunchpauze zouden gaan toen over het intercom systeem het bericht kwam: EMT naar de dock! We wisten allemaal dat de duikers in het water waren, ik zit in het EMT en vloog als een speer naar de dock. Omdat het ziekenhuis een eigen gangway heeft waren we al heel snel bij het einde van het schip waar we zagen dat de deckcrew 1 van de duikers aan het proberen was op de kant te krijgen. Toen we later over dit moment napraatten met het team zeiden we allemaal, we dachten dat hij niet meer leefde. We hoorden achteraf dat hij met zijn masker achter de propeller was blijven haken, zijn masker was afgegaan en hij kreeg hem niet meer op. 1 van de andere duikers zag dit en heeft hem vanonder het schip gesleept. Ik hoor nog de ademhaling van de man, en krijg het bijna zelf benauwd als ik daar weer aan terug denk. Terwijl wij hem de beste zorg proberen te geven klink achter ons over de intercom een gebed. Het hele schip is gestopt met werken en staat in gebed om dit lid van onze schipfamilie, en om ons heen. We brengen hem het ziekenhuis binnen waar nog 1 bed staat, de rest is ingepakt. Maar er moet gelijk ook een hoop geregeld worden want ons ziekenhuis is niet meer werkend. Hij heeft veel zuurstof nodig, en wij hebben op dit moment alleen nog de losse flessen, de zuurstof uit de muur is al afgesloten omdat we gaan varen over 2 dagen. Van alle kanten word er gebeld met een lokaal ziekenhuis, word er een box ingepakt met wat er allemaal mee moet naar dat ziekenhuis. Het is namelijk zo dat als je zelf je spullen niet mee neemt er ook niks word gedaan. Dus word er uitgezocht welke antibiotica er gegeven moet worden voor longontstekingen (dat water in de haven is echt mega smerig) en alles word meegegeven. Uiteindelijk komt er een ambulance van het lokale ziekenhuis de dock op gereden, deze moet gelijk contant betaald worden anders nemen ze hem niet mee. Een vertaler en zijn vrouw rijden mee met de ambulance, 2 van onze verpleegkundigen rijden achter de ambu aan. De duiker ligt op de IC en er worden voorbereidingen gemaakt en plannen hoe hij hier in Senegal kan blijven, want wij gaan over 2 dagen weg, en hij kan niet meevaren. De volgende dag loop ik in de diningroom en er komt iemand naar mij toe die zegt, joh ik zag de duiker net de gangway oplopen. Ik kijk hem vol ongeloof aan en zeg, nou dat denk ik niet hoor, dat zal dan wel zijn dubbelganger zijn want hij ligt op de IC hier in Dakar. Maar het is echt waar, even later kom ik hem zelf tegen. Hij loopt rond over het schip, en is de volgende dag meegevaren vanuit Senegal richting Tenerife. Hij heeft niks overgehouden aan dit ongeluk, en heeft zelfs geen longontsteking gekregen. Iedere keer als ik deze man tegen kom op het schip denk ik, jij bent een levend wonder! Weer een bewijs wat een kracht er zit in het gebed!

De fieldservice van Senegal 2022 zit er nu echt op. Alle auto's werden vlak voor vertrek bovenop deck 8 gehesen, iedere plek op het schip werd sailproof gemaakt. Vanaf 2 dagen voor vertrek mochten we niet meer van boord, er volgden wat pré sail briefings, er werd zeeziekte medicatie uitgedeeld (heb ik gelukkig niet nodig gehad al verwachte de purser dat iedereen zeekziek zou worden zoals je op de foto hieronder ziet), at sea drills met oefenen van het aandoen van lifejackets en in de lifeboat stappen, en toen was het 27 november en voeren we in de middag de haven van Dakar uit. Het country engagement team stond ons uit te zwaaien vanaf de dock. Heel gek om op het deck te staan en het toch inmiddels wat vertrouwde Dakar achter te laten, langs Gorée island te varen en de kustlijn te zien vervagen. Zodra de tugboat en de pilot weer terug voeren naar Dakar en ons alleen op het water achter lieten dankte het deckteam voor een goed vertrek en biddend om een behouden vaart. 6 dagen op zee, 3,5 dag varen over de Atlantische Oceaan en 2 dagen voor anker vlak voor de kust van Tenerife. Ik kan je vertellen, dat is een hele ervaring! Ooit ben ik wel eens zeeziek geweest op een klein bootje in Cyprus, dus helemaal gerust was ik er niet op voor we vertrokken, maar suf worden van de zeeziekte medicatie had ik ook geen zin in. En uiteindelijk heb ik alleen maar volop genoten van de sail! Dagenlang alleen maar water om je heen, vaak zelfs geen ander schip te bekennen. Haren in de wind en staren over al dat blauwe water. Het schip ging behoorlijk heen en weer, maar dat hoort nu eenmaal bij de AFM want die ligt niet zo diep in het water. Regelmatig kwam er een bericht over het PA systeem vanaf de brug: "attention all crew, there is dolphins at the bow". De eerste 1,5 dag hebben we ook veel vliegvissen gezien, verder veel dolfijnen, en af en toe liet een schildpad, rog of hamerhaai zich ook zien. Eenmaal op de Atlantic hadden we heerlijk wat tijd om te ontspannen. En hoe kan dat beter dan in een hangmat, zelfs ook een nachtje buiten geslapen. Volgens Mercy Ships traditie kookten onze Gurkhas een Nepalees dinner op zee, het was heerlijk! Iedere avond genieten van een prachtige zonsondergang, goede gesprekken, muziek luisteren, zingen, spelletjes, en vooral eindelijk frisse lucht inademen. 's Avonds gingen we boven op deck 8 liggen, ik heb nog nooit zoveel sterren gezien als daar op de oceaan! Genoeg om over na te denken daar op het schip, midden op zee, en als je naar boven naar de mast kijkt zie je, we varen onder een kruis.

En dan is het eindelijk zaterdag, de motoren gaan al vroeg weer aan en we zetten koers naar de haven van Granadilla. Er is weer land in zicht, en iedereen staat op het deck want bijna kunnen we ons zusterschip weer zien liggen waar we naast zullen aanmeren voor de komende 2 maanden. De drukte is nog niet over, want komende paar weken moet er een hoop verhuist worden van de AFM naar de GLM, en ook veel crew zal verhuizen naar het nieuwe schip. Het voelde dubbel, want de AFM is ons thuis, en hoe mooi dat nieuwe schip ook is, toch zijn we gehecht aan die goeie oude lady Africa Mercy. Je moet straks je plek weer gaan vinden op een nieuw schip, in een nieuwe community, in een nieuw ziekenhuis en een nieuwe cabin. Hoe zal dat gaan? En toen, terwijl we de Global Mercy in de verte zagen liggen verscheen er een dubbele regenboog boven de GLM die steeds helderder werd (het witte streepje op de foto is de Global). Het was alsof we door de regenboog moesten varen naar de Global toe. Wat een bemoediging! God is en blijft dezelfde, Hij is trouw en zal ook op het nieuwe schip, in een nieuwe community, in een nieuw jaar, in de eerste fieldservice van de GLM voor ons zorgen!

Yep, en ook ik was één van die mensen die is verhuist van de AFM naar de GLM. Niet alleen mijn hele cabin is verhuisd, maar ook bijna het hele ziekenhuis, en zoveel meer andere dingen. De Africa Mercy gaat namelijk voor bijna een jaar in refit in Durban. En zo stond het einde van 2022 en het begin van 2023 in het teken van: een nieuw schip, een nieuwe community, een nieuwe cabin en een nieuw ziekenhuis. Maar gelukkig is bijna mijn hele AFM shipfamily ook meeverhuisd! Opgelet voor de mensen die heel lief af en toe een kaartje en/of pakketje sturen (word enorm gewaardeerd!): het adres is hetzelfde, verander alleen de naam van het schip op het adres van AFM in GLM. 

Maar tussen eind december en begin januari had ik ook nog PTO (Personal Time Off) en ben ik voor 3,5 week in Nederland geweest. Ik vloog samen met nog 3 andere Dutchies van 25 graden naar -3, je snapt dat dat behoorlijk wennen was. Het bewijs dat ik helemaal geïntegreerd ben in het schipleven kwam op het vliegveld in Tenerife om de hoek zetten. We stonden te wachten om te boarden, en in de hal stond een grote kast met bovenop een aantal fotolijsten die tegen de muur aan geleund stonden. Ik keek ernaar en dacht, ooh die mogen ze ook wel van de kast halen als we gaan varen anders valt alles eraf. Het duurde een paar seconden voor ik me realiseerde dat ik niet meer op een schip was, en die fotolijsten hier gewoon konden blijven staan. Eenmaal geland op Schiphol stonden niet alleen mijn ouders en 2 zusjes mij op te wachten, maar ook 3 vriendinnen, wat een verrassing! Thuis stonden de andere zusjes en broertjes op me te wachten en die hadden de woonkamer versierd. Een echte mergpijp van Koppejan mocht natuurlijk niet ontbreken. Jessica had de AFM nagemaakt als verlate surprise, en mijn verjaardagscadeau wat ik nog te goed had was een Nespresso apparaat, die is uiteraard mee gekomen naar het schip! De eerste week thuis heb ik ook afscheid genomen van mijn werk op de Acute Opname Afdeling van het ADRZ in Goes. Het voelde dubbel want ik heb er met veel plezier gewerkt, het was vreselijk druk op de afdeling toen ik aankwam, want het was de maandag nadat het de dag ervoor zo vreselijk geijzeld had, dus het lag vol met mensen die hun heup, bovenbeen of een ander bot gebroken hadden. Een collega riep, Nelique trek je witte pak is aan want we hebben je hier nodig! Ik ga het werk missen, maar heb ook veel zin in de nieuwe uitdaging op de Global! En toen was het kerst. Ik kon precies mee met de kerstviering van mijn jongste broertje en zusje, en kerst zelf zijn we gewoon gezellig met het gezin geweest. Verder ben ik met de vriendengroep naar het eindejaarsconcert in de Doelen geweest, waren er een hoop babysnuggles in Pijnacker en werd ik vlak voor vertrek verrast door oma, tantes en nichten met een high tea. De eerste week van januari namen de 3 meiden die ook p Schiphol waren mij een nachtje over naar Amsterdam, als toerist in eigen land. Zo voelde die 3,5 week een beetje, toerist in eigen land. Het was erg fijn om weer even in Nederland te zijn, maar mijn hoofd was ook veel in Senegal en op het schip. Je merkt pas dat het leven in Afrika je heeft veranderd als je terug bent in de Westerse wereld. Je herkent alles nog wel, ik weet nog prima hoe ik van Nieuwdorp naar Rotterdam moet rijden bijv. maar toch voelt het allemaal anders. Het is heel makkelijk om je even weer in te leven met het wel en wee van de mensen in Nederland, maar het is moeilijk om anderen te laten delen in de wereld en het leven wat jij had het afgelopen half jaar, en dat voelt soms best eenzaam. Nog meer dan daarvoor ben ik dan ook erg dankbaar voor mijn shipfamily, de mensen die precies weten wat het is om weer even in Nederland te zijn en hoe moeilijk het kan zijn om gebeurtenissen en gevoelens te omschrijven die voor de mensen thuis aanvoelen als een ver van hun bed show. Regelmatig kwam ik mensen tegen die zeiden: "ooh ben je weer terug, hoe gaat het?", regelmatig waren dat mensen die verwachten dat je in 5 min even verteld wat je in een half jaar hebt gedaan. Ik merkte aan mezelf dat ik dan vaak niet eens wist wat ik moest vertellen. Je leeft in 2 zulke verschillende werelden! Even naar de supermarkt en opeens denk ik, waarom is het nodig om uit 6 verschillende merken van een zelfde product te moeten kiezen? Wat een gigantische overvloed! Dan zie ik in mijn gedachten dat jongetje voor me in Dakar, die met zijn vuile en kapotte kleren naar ons toe kwam lopen en vroeg "Yangi mai ndog" (mag ik wat water?). Zoals ik al zei, het was goed om even thuis te zijn en iedereen te zien, en gelukkig heb ik ook mensen om mij heen die heel geïnteresseerd zijn, enorm meeleven, en echt luisteren! Maar toen ik bij Oud-Beijerland reed en al die vlaggen op zijn kop zag hangen dacht ik, wat ben ik blij dat dit voorlopig nog even niet mijn leven is. Ooh en ik snap best dat de regels voor de boeren niet goed zijn en dat daar wat aan moet veranderen, maar waarom moet je dan de vlag op zijn kop gaan hangen? Misschien snap je dat het daarom ook best moeilijk was in Nederland, misschien snap je het niet. Voor de mensen die willen proberen het beter te begrijpen, lees het boekje: Een thuisfront voor de zendeling, van Neal Pirolo eens. Dit boekje gaat over de omgekeerde cultuurschok die mensen hebben als ze langere tijd in het buitenland hebben gewoond. Het geeft goede inzichten beide kanten op!

Inmiddels ben ik weer terug op de GLM en heb ik net een 4 weken durende OnBoarding cursus achter de rug, daarover in een volgende blog meer. We bereiden ons voor op de volgende fieldservice en ik kijk er erg naar uit om weer terug naar Senegal te gaan, om patiënten van vorig jaar weer terug te zijn, om nieuwe patiënten te gaan helpen, en om de daycrew weer terug te zien! Komende fieldservice gaat heel veel uitdagingen met zich meebrengen door de voortdurende netwerk problemen, en het feit dat we geen Wifi hebben en niemand weet wanneer dat weer online komt. Bidden jullie mee dat de problemen snel opgelost mogen worden en dat we geen operaties hoeven te annuleren?! Hopelijk kan ik volgende keer afsluiten met een andere bestemming, maar voor nu weer: