De eerste GLM fieldservice (Senegal)

Januari
Op zaterdag 7 januari vloog ik vanuit Rotterdam samen met Jannietha terug naar het schip, naar Tenerife. We vlogen al erg vroeg in de ochtend dus waren lekker op tijd aan boord. Jannietha had voor de Nederlanders die kerst en oud en nieuw aan boord hadden gevierd nog appelbeignets en kibbeling meegenomen (ruikt lekker in je handbagage 😉). Tijdens deze lunch werden we uitgenodigd om die middag mee te gaan naar Masca om een wandeling te maken naar de top van 1 van de bergen in dit natuurgebied. Het was echt prachtig en ik had het niet willen missen, of het een goed idee is om dit na een vliegreis en maar een halve nacht slapen te doen laten we maar in het midden... We keken de zonsondergang vanaf de berg en gingen daarna terug naar het schip. Op maandag begon al onze 4 weken durende OnBoarding cursus. Deze cursus is verplicht voor iedereen die langer dan 1 jaar bij Mercy Ships blijft. De eerste week gaat over Foundation of Mercy Ships (het hoe, waar, waarom van de organisatie), de tweede week over Faith foundations (bijbelstudies, hoe openbaart God zich en hoe spreekt hij tot ons, bidden, leven als christen enz.), de derde week over personal & interpersonal development (jouw identiteit, Gods bedoeling met ons leven, de waarde van de community aan boord en hoe je daar aan kan bijdragen/deelnemen), en de vierde week over Biblical worldview (hoe kijk je als christen naar de wereld, wat zegt de bijbel over zorgen voor je naaste, hoe ga je om met culturele verschillen en de impact daarvan op je leven). De grote meerderheid van onze OnBoarding groep deed de cursus op het hoofdkantoor in Texas, maar omdat wij ondertussen ook aan het voorbereiden waren op de fieldservice en het ziekenhuis klaar aan het maken waren deden we het met een klein groepje aan boord van de Global Mercy. Normaal zou je het gewoon op je eigen laptop moeten kunnen volgen, en kan je inbellen en alsnog met de rest van de groep in Texas communiceren, maar omdat we na 3 dagen te maken kregen met een ruim 3 weken durende netwerk issue gebruikten wij 1 scherm voor de hele groep. De cursus was heel de middag en een gedeelte van de avond door het tijdsverschil met Amerika. Het was nuttig, maar ook een lange zit. Dat kwam denk ik vooral ook omdat het allemaal erg lastig was door de netwerkproblemen. Gelukkig hadden we genoeg leuke mensen om ons heen die ons regelmatig van een hapje en een drankje kwamen voorzien.

Februari
De datum dat we Tenerife gaan verlaten komt langzaam dichterbij, we bakken nog een keer pannekoeken met alle Dutchies en smikkelen die heerlijk op op deck 11. Er word een open ziekenhuis dag georganiseerd voor alle crew, zo krijgen ze een beeld hoe het ziekenhuis eruit ziet en kunnen ze zelf even oefenen met wondzorg, opereren en heel veel andere dingen. Een paar dagen voor we vertrekken komt er een bootje boordevol vluchtelingen uit Senegal aan in de haven. We zien het rode kruis aankomen en de mensen aan wal helpen, wat schrijnend om dit te zien! En dan is het 9 februari, de dag voordat we vertrekken uit Tenerife. Het voelt bitterzoet! Ik wil heel graag terug naar Senegal om patienten te helpen en de daycrew weer te zien, maar ik vind het ook erg moeilijk om de AFM te zien vertrekken voor een renovatie periode in Zuid-Afrika.  Het was toch mijn huis voor een half jaar. Voorlopig is het de laatste keer voor misschien wel jaren dat de 2 schepen naast elkaar liggen. Ik liep vlak voor het afscheid nog een laatste keer over het schip, nog een laatste keer aan de zijkant op deck 7 waar we altijd met de patienten zaten, en over deck 8 met uitzicht op de GLM. Eigenlijk had ik geen zin meer om terug te gaan, alles is te nieuw en te groot. Maar ik weet ook dat we gewoon nog moeten wennen aan het nieuwe schip, en gelukkig is het grootste deel van mijn lieve vrienden meeverhuist. We hielden een afscheidsceremonie op de dock tussen beide schepen in. We zongen “Hosanna (praise is rising)” en “Lord I lift your Name on high”. Daarna waren er wat toespraken en baden we met en voor elkaar. Beide captains wisselden een reddingsboei uit waar iedereen aan boord van het schip zijn naam op had geschreven. “And with this we will each be traveling with each other” zei captain Taylor. Daarna gingen beide scheepshoorns. We sloten af, hoe kan het ook anders, met onze Afrikaanse songs: Baba oluwa oshe (Father God thank you), Jabulani Africa (Rejoice Africa), en Bambalela (Hold on to Jesus), met uiteraard de bijbehorende dansjes.

De volgende dag voeren de AFM en GLM samen de haven van Granadilla uit, de AFM naar Durban en de GLM naar Dakar. Ongeveer een dag voeren we samen op en zag ik de hele tijd de AFM vanuit mijn raam in de cabin, eind van de middag van onze eerste dag op de oceaan namen we na een gezamelijk gebed via beide intercoms afscheid. Op beide schepen stond iedereen met vlaggen aan de reling, er was muziek en hier en daar ook een traantje. Als ik dit schrijf en weer denk aan dit moment krijg ik nog een beetje een brok in mijn keel, gek he. Maar het was gewoon mijn huis, daarom.

We hadden echt een prachtige sail, adembenemende zonsondergangen, walvissen, vliegende vissen, schildpadden enz. enz. En toen kwamen we op valentijnsdag aan in Dakar, zo leuk om gewoon mensen te herkennen op de dock en de weg in de stad nog te weten! De set up van het ziekenhuis begint, en ook weer het trainen van nieuwe daycrew. Veel daycrew waren vorige fieldservice ook bij ons, maar nu zijn we hier met een nieuw schip dus moeten ze wel weer wegwijs gemaakt worden. We oefenen 2x met het evacueren van het ziekenhuis voordat de eerste patienten arriveren. Vlak voor het ziekenhuis open gaat hebben we een lang weekend vrij en gaan we met een groepje Nederlanders naar Pink Lake. Het was (net als vorig jaar) weer niet roze, maar het was wel erg gezellig! De geur van de doode walvis op het strand vergeten we maar snel. Op de terugweg komen we een auto met schapen in de kofferbak tegen. Tabaski (Islamitisch offerfeest) zit eraan te komen en overal in de stad duiken er schapen op. Het maakt niet uit hoe ze vervoerd worden, achterin de auto, of gewoon bovenop het dak.

Maart
Een paar dagen voor de operaties van start gaan werd er een prayerwalk georganiseerd. Bijna de hele crew verdeeld zich in groepjes door verschillende ruimtes van het ziekenhuis en bidden met elkaar voor alle patienten die gaan komen, voor de chirurgen die zullen opereren, voor al het andere personeel wat in het ziekenhuis hoopt te werken de komende paar maanden. De allereerste operaties op de Global Mercy vinden plaats op 6 maart, 8 jaar na het begin van de bouw van het schip, en is voor de 4-jarige Amadou. Zijn benen groeiden scheef door een gebrek aan de juiste voedingsstoffen en zelfs zitten deed pijn bij het kleine ventje. De Engelse dr. Rachel deed zijn operatie, en zelfs toen hij ruim 6 weken in het gips moest daarna bleef de grote lach (bijna) altijd op zijn gezicht aanwezig!

In het weekend hadden we samen met een groep Nederlanders afgesproken met familie de Niet en Hanneke van de Blonk. Zij zijn uitgezonden door de ZGG en Peter en Ineke waren met hun 2 kinderen pas daarvoor verhuisd van Guinee naar Dakar. Hanneke woont en werkt nog steeds in Guinee maar was op bezoek bij de familie. We hadden een fijne middag in het Hann park midden in de stad, brachten wat Nederlandse snacks voor hun mee en hadden goede gesprekken. Ook al kenden we elkaar (bijna) niet vooraf, toch klikt het al snel omdat je veel dingen herkent bij elkaar!

Samen met Mirjam bezocht ik een lokale kliniek in Dakar die gedeeltelijk ook word omgebouwd tot tandartspraktijk met hulp van Stichting Improve waar ik ambassedeur voor ben. Harmen & Marijke runnen de stichting en wonen hier aan boord. Marijke is tandarts aan boord, en geeft ook les aan tandartsstudenten. Met hun stichting lijden ze verschillende studenten op tot tandarts die dan in klinieken in Senegal kunnen gaan werken en tandzorg kunnen geven aan de lokale mensen. Daarna rijden we door naar Malika waar een Nederlandse zendelinge woont. Ruim 35 jaar geleden vertrok zij met een VW-busje samen met haar gezin naar Senegal. Haar man is inmiddels overleden en haar kinderen wonen in Amerika, maar zij zelf blijft in Senegal. Herma is de 70 al gepasseerd, maar dit is echt haar huis verteld ze. Ze spreekt vloeiend Frans en Wolof en is nog enorm actief. Iedere week komen er bijna 100 kinderen in het kerkzaaltje wat ze op haar terrein naast het huis heeft laten bouwen bij elkaar voor kidsclub en verteld ze hen uit de Bijbel. Op zondag is er kerkdienst in datzelfde gebouw en komen er een handje vol lokale mensen. Verder heeft ze op haar terrein ook een werkplaats waar door de week een heleboel lokale mensen werken, er worden djembe’s en andere instrumenten gemaakt maar ook ander houtsnijwerk, tassen, kleden enz enz. In een klein winkeltje naast haar huis kun je deze dingen kopen. We eten een traditionele Senegalese maaltijd met elkaar voor we weer terug gaan richting het schip. Later deze maand zijn we nog een keer een hele zondag bij haar geweest en hebben ook de kerkdienst in het Wolof bijgewoond. Zo bijzonder dat je sommige liederen de melodie van kent, je weet gewoon wat ze zingen. Herma vertaalde de dienst voor ons in het Nederlands, dan is er wel een taalbarriere maar het deed me denken aan dit lied: Uit ieder volk verkoren, toch in haar Heiland een. Is zij door Hem herboren, blijft dit haar kracht alleen. Een Geest, een vast vertrouwen, een doop, een heilige dis. Een Heere, op wie te bouwen, haar troost en rijkdom is!

Op een vrije zaterdag gaan we met een hele grote groep van het schip naar het agri-cultuur programma van Mercy Ships: Food for Life. Het is een soort boerderij, een hele grote oppervlakte waar een hoop mensen werken en geleerd krijgen hoe ze het beste hier de grond kunnen bewerken. Ook is er een klein ziekenhuisje en een klein schooltje voor de gezinnen van de mannen die hier werken. Het was het einde van het seizoen, en de mensen die hier zijn opgeleid krijgen dan een diploma. Wij kregen de kans om rond te lopen (en te rijden want het is enorm groot) over het terrein, het was ontzettend warm die dag maar zeer de moeite waard!

April
General surgery (mijn afdeling) is eindelijk van start. Best een beetje spannend om voor het eerst teamleider te zijn! Maar ik vind het erg leuk om nog steeds de patienten te zien maar ook een stukje werk achter de schermen te mogen doen en meer te zien van het hele proces voordat patienten worden opgenomen en hun operatie krijgen! En als er wat gefixt moet worden heb ik gelukkig korte lijntjes met een leuke engineer en zijn er altijd patientjes die graag willen helpen 😊

Ondertussen is het bijna Pasen, en dat word groots gevierd hier aan boord! Er zijn allerlei dingen te doen maar je bent niet verplicht om hieraan deel te nemen. Samen met een groepje ga ik naar de traditionele cedermaaltijd wat word gehouden zoals de Joden dat nog altijd doen. Erg bijzonder om een keer mee te maken! Op Goede Vrijdag is er een hele sobere kerkdienst die in het donker word gehouden, heel indrukwekkend. Op Paasmorgen is de kerkdienst al vroeg, bij zonsopgang bovenop deck 12 en in de middag is er ook nog een dienst. Deze maand stond ook opeens Fallou weer voor mijn neus. De patient die in de vorige fieldservice met de AFM zo heel lang bij ons was en 6 operaties kreeg. We waren bang dat hij zijn been zou verliezen maar God hoorde ons bidden en de week voordat we vertrokken met het schip konden we hem ontslaan naar huis. Ik was op B-ward, en opeens hoorde ik “he Nelique, goe gaat get” Zo bijzonder om hem weer terug te zien, en dat hij nog wat Nederlandse woorden wist! Hij kreeg nog een operatie wat gelukkig heel goed ging en is daarna weer ontslagen. Ook een andere patient van vorige fieldservice zag ik weer. Ik was buiten op de dock en zag een patient zitten maar ze had haar hele hoofd bedekt dus ik herkende haar niet, maar ze herkende mij wel. Ze kwam op me afgerend en ik kreeg een dikke knuffel. Coumba was ook een lange tijd bij ons op de AFM, ze had haar hand en arm verbrand als kind en dat was daarna helemaal vergroeid dus ze kon deze niet meer gebruiken. Met haar operatie hebben we haar gedeeltelijk de functie van haar arm weer terug kunnen geven. Coumba komt uit het Noorden van Senegal en spreekt alleen Pular. Inmiddels kan ik een beetje Wolof praten en verstaan maar Pular word hem niet. Maakt niet uit, met handen en voeten kom je ook een eind!

Halverwege de maand had ik een paar dagen vrij gevraagd. Een oud collega van mij uit het ziekenhuis in Rotterdam woont als zendeling in het Noorden van Senegal en ik wilde haar graag opzoeken. Denise en Jaapjan voelden daar ook wel wat voor en we gingen met zn 3en op pad. Het was bijna einde van de Ramadan en tot de avond voor vertrek wisten we niet zeker of we wel zouden vertrekken. Er reden namelijk geen bussen omdat het vrijdag of zaterdag suikerfeest zou zijn (ligt aan de stand van de maan) maar gelukkig had ik inmiddels wat contacten in het land via de daycrew en hadden we op het laatste moment iemand gevonden die ons wel helemaal naar Ranerou wilden brengen, ruim 6 uur rijden van Dakar. We vertrokken vrijdag ochtend vroeg en kwamen na een redelijk makkelijke reis (behalve een lekke band die even gewisseld moest worden) halverwege de middag aan in het kleine dorpje waar ze alleen Pular spreken. Marieke kwam ons ophalen en we mochten bij de familie waar zij ook woont de komende 3 nachten slapen. Deze familie was een van de rijkere mensen in het dorp, hij had een stenen huis en wij mochten op het dak slapen, op een matje en onder een muskietennet onder de sterrenhemel. Wat een intensief weekend was dit! Marieke zei dat voor haar het verschil tussen Ranerou en Dakar groter is dan tussen Dakar en Nederland, en toen we terug kwamen in de stad op maandag snapten we precies wat ze bedoelde! Alle foto’s en plaatjes die je vroeger zag als het over Afrika ging, zo was het daar in het dorp! We hadden traditionele kleding meegenomen, en maakten het suikerfeest mee in dit dorp wat niet ver van de grens met Mali ligt. Op vrijdag avond werd er een geitje afgeleverd en op zaterdag ochtend werd hij geslacht. Denise en ik hielpen mee met het klaarmaken van het eten en ’s middags stond het beestje al op het menu. Amina, het dochtertje van deze familie vond het allemaal mega interessant en inspecteerde de kop van het beestje goed. We werden hartelijk ontvangen in het dorp en kregen ook een rondleiding door het ziekenhuis wat hier 10 jaar geleden door de EU was gebouwd. Een prachtig concept, alleen niet over nagedacht. Er zijn 2 volledig ingerichte operatiekamers, maar er zijn geen chirurgen, anesthesisten of verpleegkundigen. Het staat daar gewoon allemaal weg te roesten. Een mooi ingerichte kamer vol kinderspeelgoed word voor ons open gedaan nadat eerst naar de sleutel gezocht moet worden, de kamer is nog nooit gebruikt. In het ziekenhuis werkt 1 verloskundige en er is 1 dokter voor een hele hoop dorpen in de wijde omtrek. De man van de familie waar we bij verblijven is de directeur van het ziekenhuis. De avond voor onze rondleiding zei hij al tegen me, wat je morgen gaat zien gaat pijn doen, want we hebben spullen maar niemand die er kan werken. Dit ziekenhuis is een typisch voorbeeld van het concept “When helping hurts”! De bedoelingen zijn goed, maar mensen zijn hier niet mee geholpen als je geen mensen opleid om er te kunnen werken. Iedere dag word er uitgebreid voor ons gekookt en op zondag zijn we een gedeelte van de dag in het huis van een Zuid-Koreaans echtpaar die hier samen met Marieke naartoe zijn uitgezonden via WEC zending. Later gaven ze aan dat ze het erg fijn vonden dat we ze kwamen opzoeken, wij waren de eerste mensen die hun kwamen opzoeken sinds ze in Ranerou waren gaan wonen.
Eind van de maand word ook Koningsdag gevierd aan boord. We organiseren oud-Hollandse spelletjes voor de crew en jawel, er zijn bitterballen!

Ooh en het mooiste van deze maand moet ik natuurlijk niet vergeten 😉 Ik kreeg verkering op het meest westelijke punt van Afrika! Rustig rustig, hij komt gewoon uit Nederland, zelfs uit dezelfde provincie. Jaapjan werkt als machinist in de machinekamer aan boord.

Mei
Naast general surgery hebben we deze maand ook een paar kinderen op de ward die aan staar geopereerd worden. Hier in Afrika worden kinderen soms met staar geboren of het ontwikkeld als ze nog heel jong zijn. Adama was een van deze patienten. Toen hij 4 was werd er staar bij hem geconstateerd. Zijn linkeroog werd geopereerd, maar de dokter zei dat hij te jong was voor een operatie aan beide ogen. Dus leefde hij de volgende 3 jaar met verminderd zicht. Zijn moeder Fatou vertelde dat ze constante zorgen om hem had. Ze belde telkens naar huis als ze aan het werk was om er zeker van te zijn dat iemand wist waar hij was. Hij liep tegen stoelen en tafels aan, hij kon niet goed met andere kinderen spelen. Aan boord werd de nu 7 jarige Adama geopereerd aan zijn rechter oog. Na de operatie kon zijn moeder niet anders dan opgelucht zijn. Nu hij weer kan zien  staat niets hem meer in de weg om de wereld om hem heen te verkennen. Omdat de zon een beetje te fel was aan zijn net geopereerd oog kreeg hij een mooie zonnebril toen hij ontslagen werd uit het ziekenhuis.

Verder vierden we aan boord de nationale feestdag van Noorwegen, en was er een avond waar alle kinderen van de school presentaties hielden voor de crew en dingen lieten zien wat ze gemaakt en geleerd hadden. In een weekend bezochten we Goree Island met Sjors & Erica en Peter & Karin, een gezellig dagje ontspanning.

Door de daycrew was er een voetbal wedstrijd georganiseerd Crew VS Daycrew. Jaapjan en ik besloten daar heen te gaan op de fiets. Een hele belevenis om dwars door de stad te fietsen maar het was heerlijk om even te doen, gewoon goed uitkijken dat je niet omver word gereden door een auto of bus 😉

We namen eind mei afscheid van Saliou, een jong ventje wat vanaf week 1 van deze fieldservice aan boord was geweest. Hij had een aantal jaar geleden een ongeluk gehad en daarna was er noma ontstaan. Dit is een vleesetende bacterie die toeslaat bij een slechte weerstand. Veel mensen overleven dit niet omdat het delen van het gezicht wegeet. Saliou had dan ook geen lippen meer, hij kon niet praten en ook een gedeelte van zijn neus was aangetast. Na verschillende operaties kon hij eindelijk naar het HOPE Center en daarna naar huis. Hij kon weer praten en in de maanden dat hij op de afdeling was zag je hem steeds zelfverzekerder worden en werd hij een heerlijk ondeugend ventje.

Juni
De laatste patienten werden geopereerd en ontslagen. We hielden een ‘Celebration of sight’ met alle patienten die een staaroperatie hadden gehad en weer konden zien. Sommige patienten vertelden hun verhaal en het was echt een feestje! De laatste 3 weken dat er geopereerd werd waren er 3 mensen uit het ADRZ (waar ik gewerkt heb voor Mercy Ships) aan boord: Arian als anesthesist, Karin als operatie assistent en ik. Dat vraagt natuurlijk even om een foto!

Door wat mensen van de community werd er een African fashionshow georganiseerd en iedereen kon zijn mooiste kleren laten zien die je tijdens een fieldservice met lokale stoffen had laten maken. Vlak voor we Senegal weer verlaten gingen we naar het huis van 1 van de daycrew want Sjors en Jaapjan hadden samen een kippenhok gemaakt voor Alou. Erica en ik gingen ook mee om het te brengen en dat werd nog een heel avontuur. Het hok moest namelijk bovenop het dak van het huis komen, we konden het geinproviseerde kraantje wel gebruiken dacht Alou, maar zodra een gedeelte van het hok eraan hing kwam de hele stellage naar beneden. Inmiddels was Abdou, een andere daycrew, ook gearriveerd en de 3 mannen hebben toen maar met de hand het hok 3 verdiepingen omhoog getrokken langs de zijkant van het huis terwijl Alou de stroomdraden vanuit het raam met een bezem aan de kant duwde. Oke, het hok was boven, tenminste het was door het open raam maar moest nu nog door een deur en dat paste niet. Geen probleem, er werd al een bijl gehaald en de deur werd gewoon wat groter gehakt. Toen nog een verdieping omhoog en jawel, na wat zweten stond hij eindelijk bovenop het dak. De broer van Alou had ergens 2 kippen vandaan gehaald. Bovenop het dak was het bloedheet, dus misschien zijn de eieren straks gelijk gebakken.

Op een avond lopen Jaap en ik samen met Peter & Karin nog even door de stad. Karin en ik zijn gezellig ana het kletsen en we hebben er lekker de pas in. Het is al donker, en opeens roepen 2 mannen aan de kant van de straat wat naar ons, een halve seconde later snappen we waarom. Er was namelijk  net nieuw cement gestort in de stoep en daar waren wij lekker doorheen gebanjerd. Stond nergens een bordje of een lintje gespannen. Ze leken het niet eens erg te vinden en lieten het gewoon zo. Toen we een paar dagen later er weer langsliepen was het cement opgedroogd en stonden onze voetstappen er nog prachtig in. We hebben dus letterlijk een voetafdruk achtergelaten in Dakar 😉

16 juni was de laatste dag dat we operaties deden en de week erna sloot het ziekenhuis. Het blijft gek, een ziekenhuis sluiten! En toen begon weer het schuren, schrobben en administratie bijwerken. Deze maand was het trouwens ook een jaar geleden dat ik aan boord stapte van de AFM, dat jaar is echt voorbij gevlogen! En toen zat het erop, de allereerste fieldservice van de GLM is compleet. De laatste patienten zijn ontslagen en we maken het schip klaar voor de sail. Van een van mijn patienten kreeg ik een bedank brief. Een hele simpele liesbreuk operatie veranderde na jaren van ongemak voor hem zijn leven! Hij was zo blij en zie de hele tijd als je naar hem toe kwam: “jullie hebben echt geen idee hoe veel dit voor mij betekend, ik kan jullie nooit genoeg bedanken”. Het briefje hangt boven mijn bureau in mijn kantoor en iedere keer als ik er naar kijk zie ik de man voor me met ogen vol dankbaarheid. Echte, pure dankbaarheid! Dat woord, dat gevoel van dankbaarheid krijgt hier met iedere patient een diepere betekenis!
Die laatste week voor de sail was vooral veel voorbereiden voor de volgende fieldservice want gelijk als we aankomen in Tenerife vlieg ik naar huis voor een poosje vakantie. Ik had in die week wel ook nog tijd om een middagje bij Jaapjan in de engineroom te helpen en we hebben ook nog de daycrew celebration als bedankje voor al het werk dat ze aan boord hebben gedaan. Nog wat laatste souvenirs inslaan, nog even een keer naar het Westelijkste puntje van Afrika en nog een laatste rondje door de stad en dat was dan onze tijd in Senegal.

Juli
Je weet dat het bijna tijd is om te vertrekken als de auto's aan boord geladen worden en je at sea drills moet gaan doen! En toen was het 4 juli. Na bijna een jaar in Senegal gewoond te hebben was het heel gek om de skyline van Dakar die middag langzaam te zien verdwijnen! In december voeren we ook weg, maar toen wisten we dat we 2 maanden later weer terug zouden zijn. Nu is het anders, kom ik hier ooit weer terug? Geen idee! We hebben hier een tijdje mogen werken, wat mogen betekenen voor d emensen van Senegal en Gambia en nu was het tijd om te vertrekken. Tijd voor een nieuw hoofdstuk, een nieuw land. Senegal zal altijd een speciaal plekje houden in mijn hart en gedachten!

Jërëjëf xama charit pur teranga Senegalese! Contana ci guise la, namenala trop! Senegal negna! Ba benna njon, inchalla! Yalla nala Yalla barkal!

(Bedankt vrienden voor de Senegalese gastvrijheid! Het was zo fijn jullie te ontmoeten, ik ga jullie missen! Senegal is prachtig! Tot ziens, zo God het wil. God bless you!)

Tijdens de sail naar Tenerife vierden we het 45 jarig bestaan van Mercy Ships, ik werd uitgenodigd voor een typisch Zwitsers diner genaamd Raclette (speciale kaas wat je opwarmt op een courmetstel en eet met aardappels, rauwe ham en hele zure augurken), het was leuk voor een keertje maar je hoeft me er niet wakker voor te maken 's nachts... De rest van de sail konden we alvast een beetje bijkomen van de afgelopen werkperiode.

Dat was hem weer, ik had even wat in te halen! Volgende keer meer over mijn PTO in Nederland afgelopen zomer, de sail Freetown, en de eerste paar weken in Sierra Leone. Laat gerust een reactie achter hieronder, vind ik leuk!